Zdziecinnienie postępuje

Znów królują u mnie ekranizacje książek dla dzieci - dwa hity kinowe i jeden film chyba zupełnie nieznany w Polsce, podobnie jak jego pierwowzór książkowy.

Podróż Wędrowca do Świtu to moja ulubiona część narnijskiego cyklu (no, może ex aequo z Siostrzeńcem czarodzieja) i bardzo się cieszę, że nie została spaprana przez filmowców. 

Nie jest to może ekranizacja idealna, nadal nie ma całego uroku pierwowzoru - ani  magii starej angielskiej wersji serialowej - ale jest ładna, zgrabna i przyjemna. Ogląda się bez bólu, nic w treści nie zgrzyta, nie ma zbyt nachalnych momentów wzniosło-umoralniających. Nawet dubbing jest zaskakująco udany - po kilku minutach zapomniałam, że jest, a np. na dubbingowanym Harrym Potterze cierpiałam przez cały seans.

Dla niewtajemniczonych lub niepamiętających zbyt dobrze treści książki: Łucja i Edmund zostają wysłani do ciotki, gdzie muszą znosić swojego irytującego, wiecznie niezadowolonego kuzyna Eustachego. Za sprawą magii (rzecz jasna) przenoszą się wraz z nim do Narnii, gdzie trafiają na tytułowy okręt, na którym ponownie spotykają księcia Kaspiana. Kaspian wyruszył na morze, by odnaleźć zaginionych przyjaciół swojego ojca. Dzieci towarzyszą mu w wyprawie, razem odkrywając tajemnicze wyspy i płynąc coraz dalej na wschód, po niezbadanych wodach, za którymi kryje się ponoć kraina Aslana. Po drodze marudny Eustachy dostaje szkołę życia i pod wpływem doświadczeń zmienia się na lepsze. (Oczywiście Amerykanie nie byliby sobą, gdyby nie utkali tam jeszcze paru wątków umoralniających: Łucja zmaga się z zazdrością o urodę siostry, a Edmund - o sławę brata.)

Ryczypisk kupił mnie bezwarunkowo :)

Polecam dzieciom i dorosłym sympatykom Opowieści z Narnii.

****************************************************************

Dla równowagi teraz będę krytykować ;)

Kolokwialnie rzecz ujmując, po przeczytaniu książki "Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej pioruna" napaliłam się na film. Uwielbiam ekranizacje,  tę możliwość zobaczenia "na żywo" tego, co wcześniej oglądałam tylko oczyma wyobraźni i przeżycia wszystkich emocji raz jeszcze. Nie oczekuję idealnie wiernej ekranizacji, ale równie dobrej jak pierwowzór. W tym wypadku się przeliczyłam.

Być może obejrzenie jej natychmiast po lekturze było błędem. Twórców poniosła fantazja i uznali, że są w stanie wymyślić wszystko lepiej niż Rick Riordan, więc z pierwowzoru zostawili w sumie tylko sam pomysł z bogami oraz imiona głównych bohaterów. Cała reszta, która  mi się tak podobała, w ogóle nie zaistniała. Może gdybym nie czytała książki i nie znała tej "reszty", nie odczułabym tak jej braku.

Bohaterowie - Percy i jego przyjaciele - są znacznie starsi niż w oryginale, gdzie mieli latek 12, li i jedynie. Głównym celem postarzenia ich było chyba wykreowanie nowych idoli wśród nastolatek. Zagubiony w książce Percy, w filmie nadzwyczaj gładko przełyka informacje o istnieniu greckich bogów i swoim pochodzeniu od nich. Zresztą to, co w powieści odkrywane było stopniowo przez całą akcję, tutaj zostaje mu skrótowo wyłożone już na samym początku. Zlikwidowano kilka fantastycznych postaci, np. głównych wrogów Percy'ego w obozie, czyli wojownicze dzieci Aresa, oraz Dionizosa w roli kierownika obozu (bez wątpienia niewłaściwy bóg na niewłaściwym miejscu). Annabeth, przyjaciółka Percy'ego i córka Ateny, która w książce odziedziczyła po bogini mądrości inteligencję i liczne zainteresowania, w filmie jest tylko szaloną wojowniczką. Innych hobby,  poza wywijaniem mieczem, brak (tak, Atena jest również boginią wojny, ale w nieco innym wydaniu). 

No i wreszcie zmiana, która mnie najbardziej zirytowała, czyli natura bogów. W książce byli tacy, jak w mitologii, czyli bardzo ludzcy - kłótliwi, pożądliwi, nieodpowiedzialni i egoistyczni. Filmowcy widoczni uznali, że takie zachowanie bogom nie przystoi, więc zamiast Zeusa Gromowładnego, mamy Zeusa Dobrotliwego, który w oczach ma mądrość (gdzie się podziało: "w nagrodę cię nie zabiję"?), zaś Posejdon tak naprawdę kocha tylko matkę Percy'ego i nieustannie tęskni za swoim ziemskim synem. Twórcy postanowili naprostować jeszcze kilka "błędów" pisarza i np. Meduza nosi turban w stylu boho zamiast czadoru, Percy nie zostawia matki w Hadesie, bo jakże to tak, a rzeczona matka pozbywa się partnera w znacznie mniej wyrafinowany sposób... Ech, te amerykańskie moralitety...

****************************************************************

From time to time to ekranizacja angielskiej klasyki literatury dziecięcej, chyba nigdy nie przetłumaczonej na język polski. Autorka, Lucy M. Boston, mieszkała w starej angielskiej rezydencji The Manor, którą przechrzciła na Green Knowe (co można przetłumaczyć jako Zielone Wzgórze ;) ). Tam stworzyła serię książek dla dzieci, których akcja rozgrywa się w tej właśnie rezydencji - stąd serię nazwano Green Knowe. Opowiada ona o tajemniczym domu, w którym przeszłość splata się bardzo dosłownie z teraźniejszością. Mieszkańcy widują duchy poprzednich mieszkańców, odkrywając sekrety ich historii.

Film powstał na podstawie drugiej książki z serii The Chimneys of Green Knowe. Niestety jej nie czytałam, więc nie mogę oceniać zgodności z oryginałem, niemniej sam film jest wart uwagi.

"I like this house" said Tolly. "It's like living in a book that keeps coming true"

Akcja rozgrywa się pod koniec II wojny. Bohater, Tolly, zostaje wysłany do rezydencji swojej babci. Ojciec Tolly'ego zaginął na wojnie, ale chłopiec nie traci wiary w jego odnalezienie. Tymczasem w nowym miejscu zamieszkania zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Pojawiają się ludzie, którzy zamieszkiwali rezydencję 200 lat wcześniej i Tolly zostaje wplątany w ich tajemnice.

Film jest bardzo angielski w klimacie (co tygrysy lubią najbardziej), grają w nim doskonali aktorzy: Maggie Smith i Timothy Spall (obydwoje znani m.in.  z Harry'ego Pottera). Akcja przypomina nieco "Północ w tajemniczym ogrodzie" Phillippy Pearce, ale o ile ekranizacja akurat tej książki mnie nie zachwyciła, to From time to time polecam.